نرخ تبدیل نیتروژن و فسفر به وسیله میگو در این مطالعه درصد ۱۸ ۲۳-۹/ و۴/ درصد ۳۸ ۴۷ -۵/ ۶/ دربین دامنهای بترتیب نشان بخشید که دوچندان به اعداد ارائه شده بوسیله Pan و همکاران N, 34 .5–۴۲ .۳%; P, 15 .1–) وانامی میگوی برای) ۲۰۰۵) %۶ .۱۸ (نزدیک هست . با این حال، این ارقام بیشتر از نرخ تبدیل نیتروژن محل ورود (ناشی از طعام و کود) که دامنه آن /۸/ ۶-۱۷ ۱۲ درصد و نرخ تبدیل فسفر که ۵/۴-۷/۴ درصد در میگوی .P chinensis که توسط Tian و همکاران (۲۰۰۱ (گزارش گردیده بودند . در این مطالعه، نرخ تبدیل فسفر و نیتروژن غذای میگو در تیمارهای متفاوت یک پروسه مشابه نشان داد که در نسبت بالای تیلاپیا – میگو ( ۰/۰۵ و ۰۷۵ ۰ ( /و همینطور در تانک انفرادی تیمار نخستین اندک و کمترین آن در نرخ نسبتی ماهی – میگو ۰۷۵ ۰ /بدست آمد . فرآیند مشابهای برای نرخ رویش میگو مشاهده شوید . در این تجربه، نرخ تبدیل تیلاپیا برای فسفر نسبت به برای بترتیب ۰۸/۶ ۶۷/۷- و درصد ۱۰ ۲۴ -۵/ )۸/ بخش اعظم نیتروژن فسفر و نیتروژن) .بود Tian و همیاران (۲۰۰۱ (نرخ تبدیل اکثر فسفر نسبت به ۰۷/۶ ۱۱- ۰۴/ و درصد ۵۸/۲ ۹۰/۲- ) تیلاپیا ماهی برای نیتروژن بترتیب برای فسفر و نیتروژن ورودی) را در یک سیستم تعدادی کشته دربرگیرنده سه دسته موجود نشان دادند . این موضوع میتواند پیشنهادی باشد بر این ادعا که تیلاپیا بطور موثر، مازاد مواد مغذی در محیط کشت میگو را جذب می‌کند
زیرا تیلاپیا بخش اعظم فسفر و کمتر نیتروژن و میگو بر عکس بخش اعظم نیتروژن و کمتر فسفر را جذب می‌نمایند . با این حال، در مطالعه حاضر ، نرخ تبدیل نیتروژن زیتوده کل (میگو و ماهی) با ارتقاء ذخیره ماهی افزایش نیافت زیرا محتوای نیتروژن تیلاپیا بخش اعظم از میگو نبوده و مقدار افزایش کل زیتوده با ارتقا ذخیره تیلاپیا ارتقا نشان نداد . از طرف دیگر، نرخ تبدیل فسفر زیتوده کل در تیمارهای با تیلاپیا بدلیل آنکه محتوای فسفر تیلاپیا بیش از میگو است، بخش اعظم بود . چند فاکتور بر برگشت اقتصادی سرمایه مفید میباشد از جمله، بها بازار، هزینه غذا، هزینه بچه ماهی و پست لارو میگو، سیستم سرمایهگذاری و طریق هزینه کرد . آنالیزهای اقتصادی این مطالعه با تاکید غالب بر مال و ارزش بازار نسبت به بقیه هزینهها نظیر مدل سرمایهگذاری و شیوه هزینه کرد تاکید داشته که اینها در تمام تیمارها تقریباٌ ( T6-T2 (یکسان در لحاظ گرفته گردیده میباشد . با مقایسه تیمار اول ( تانک انفرادی با سیستم آب تعویضی) و بقیه تیمارها (تیمارهای سیستم مدار بسته ) مشخص و معلوم می گردد که هزینه سیستم مدار بسته بیش از سیستم آب تعویضی میباشد که ولی بدلیل به کار گیری از پمپاژ و هزینه مربوط به خرید طفل ماهی میباشد . با این وجود، درآمد خالص در هر دو سیستم اختلاف معنیداری با هم نداشتند . این نشان می دهد که سیستم کشت توام نمیتواند باعث کاهش سود و سودآوری کشت و رویش شود . همچنین TSS و TP در موقع برداشت فرآورده در تیمار در آغاز (در تانک انفرادی میگو) بیشتر از آنچه که در استانداردهای کیفیت آب مزارع میگو توصیه و تاکید گردیده بوده میباشد (۲۰۰۳, Boyd( . تراکم عمده تیلاپیا (T5 و T6 (در کشت توام میگو – ماهی نشان از برگشت اقتصادی کمتر (درآمد خالص و نسبت درآمد به هزینه) نسبت به سایر تیمارها دارااست که دلایل آن بترتیب ۱ ( مقدار کوچک میانگین میگو، ۲ (قیمت زیر تیلاپیا است . این موردها منجر شد تا درآمد کل کمتر ش .دو هر چند که جنس بالای تیلاپیا در تیمارهای پنج و شش بدست آمد . بهره مزرعه میگو و تیلاپیا در کشت چندگانه قبلا بوسیله Cordero-Martinez و همیاران ( ۲۰۰۴ (گزارش شده بود که نشان بخشید درآمد ناشی از کشت تیلاپیا آنقدر نمیباشد که موجب منفعت مزرعه گردد مخصوصاٌ وقتی درآمد ناشی از میگو کاهش یابد . بنابراین، از دید اقتصادی، نسبت بالای تیلاپیا – میگو در این مطالعه چندان مناسب نمی باشد . نتایج مطالعه حاضر نشان میدهد که درآمد خالص سیستم چرخشی فارغ از تیلاپیا (T2 (بیشترین ولی فارغ از اختلاف معنیدار آماری با سیستم آب تعویضی در تانک انفرادی میگو و تیمارهای با نسبت تحت تیلاپیا – . است/ ۰ ( ۰۲۵ ۰۱/۰ و ( میگو در این مطالعه معین شد که سیستم مدار بسته سبب بهبود ضریب تبدیل مواد مغذی در بازه زمانی برداشت محصول خواهد . شد تیلاپیا سوای تغذیه تصنعی و مصنوعی بدلیل تغذیه از مواد دفعی میگو و غذاهای ارگانیک ساخت شده در سیستم رویش یافت . اگر چه ضریب تبدیل فسفر با ارتقاء ذخیرهسازی تیلاپیا ارتقا نشان داد، ضریب تبدیل فسفر فرایند کاهشی نشان داد و نرخ رویش میگو هم کاهش یافت . دادههای آنالیز اقتصادی نشان اعطا کرد که درآمد خالص سیستم مدار بسته فارغ از تیلاپیا (T2 (بیشترین، اما بدون اختلاف معنیدار با تیمارهای با نسبت زیر ماهی – میگو ( ۰/۰۱ در تیمار سوم و ۰۲۵ ۰ /در تیمار چهارم) بود . درباره ی نرخ رویش میگو و تیلاپیا، ضریب تبدیل مواد مغذی و راندمان اقتصادی در یک سیستم کشت توام با نسبت ذیل تیلاپیا – میگو (نرخ و ۰/۰۱ ۰۲۵ ۰ ( /بسیار کارآ است . در این مطالعه، غذای مازاد میگو با نظارت کردن دورهای و تطبیق مقدار طعام به دستکم خود رسید . بنظر می‌رسد در مزارع تبارک مقیاس و تجاری، هزینه غذای مازاد مضاعف بیشتر از اندازه مطالعه شده در این پروژه باشد زیرا نظارت کردن اندازه مصرف غذا و تطبیق میزان خوراک یکسری بار در روز زیاد فراوان خواهد بود . بنابراین، نرخ تیلاپیا – میگو موثره قادر است اکثر از نرخ با صرفه ارائه شده در این پروژه باشد . با این وجود، بایستی اشاره نمود که نسبت ذخیرهسازی بالای تیلاپیا میتواند اثرات منفی بر رویش میگو داشته باشد که واجب می باشد در این خصوص مطالعات دیگری انجام شود .
درباره این سایت